Regelmatig kom je in je leven problemen tegen waar je op blokkeert. Het is een lastig iets, en hoe graag je ook wilt en hoe goed je ook je best doet: het probleem lijkt zich automatisch te vermeerderen en groter te worden. Of het nou gaat om een groot of klein probleem, feit is : je loopt er op vast. Negeren werkt niet. Loslaten al helemaal niet. En heel vaak is een probleem ook niet zo 1,2,3 oplosbaar?!
Dat probeer je wel: je gaat het 'probleem' misschien minimaliseren en/of relativeren, of misschien wel ridiculiseren? Je brein is er op getraind om naarstig naar oplossingen te zoeken, en als die niet kant en klaar in je hersenkast te vinden zijn dan maak je er wel een soort van light versie van: je gaat er dus overheen......
Daar wringt het schoentje. Nou ja het probleem dus. Niet aanpakken van het probleem, verdoezelen, negeren en andere vermijd patronen zorgen voor een opstapeling van het 'niet-gelukkig-zijn' gevoel. Misschien zelfs voor een 'kalimero' gevoel, voorafgegaan door 'ik-kan-niets/ik-faal" gedachte. Succes is de hoofdprijs. Het probleem duw je naar beneden en je eigenwaarde en gevoel zijn niet zo denderend. Laat staan dat je dit al jaren zo doet?
Wat we doen is heel snel in een overlevingsstrategie stappen, maar als een probleem écht muurvast zit werkt dit niet. Het probleem wordt groter.
We komen nu éénmaal allemaal in ons leven regelmatig problemen tegen die ons knock out slaan. We staan ermee op en gaan ermee slapen. Ze kidnappen onze gedachtes en zorgen voor pieker clusters - het resultaat: ze blijven er gewoon.
Waarover gaat het dan bijv? Geldzorgen, ontslag, rotte werkkring, je kind dat niets van zich laat horen, verslavingen, je partner die zwaar ziek is, een ouder die overlijdt, jijzelf die geveld wordt door een ziekte,,....
Hoe moet het dan? Mogelijks kom je na maanden zelf geworsteld te hebben, alle hulp en goede raad in de prullenmand gedumpt te hebben, toch bij mij terecht. Klaar voor de instant oplossing. Dat werkt natuurlijk niet zo! Echt niet? Nop!
Mogelijks kunnen we in een systemische opstelling doen die al veel uitklaart en helder krijgt, misschien ben je niet zo 'van die dingen' en krijg je inzicht dmv het gesprek, feit is ...ik leer je graag als basis vaardigheid: 'waar te nemen'. Ik bedoel: je weet, ziet, voelt, smaakt, ...dat er een probleem is. Niet meteen oplosbaar. Als stap 1 nu eens gewoon dat waarnemen kon zijn. Punt. Niet meer of minder?
Spannend? Moeilijk? Neen, dat geloof je ,niet, dat werkt niet?! En toch.
Kijken naar je probleem zonder er iets van te vinden?! O wauw! Aanvaarden dat je een probleem hebt én accepteren dat je er (voorlopig) niks mee kunt (gaat doen) Piekeren is dan begrijpelijk, maar wel compleet zinloos. Want als je gewoon weet dat je er niets mee moet, maar dat het er gewoon is (zonder waarde oordeel:
niet goed, niet fout) dan valt het piekeren weg. Dan komt er ruimte om te voelen. Voelen. dat het k** is. PUNT. Shit happens.
Hoeveel meer rust kan jij dan aanvaarden? Proberen?
Bel me gerust voor een afspraak.
Annemiek
0478486871
コメント