Kinderen voelen zich geborgen en veilig als ouders elkaar respecteren, ook NA het verbreking van 'samen-zijn", stopzetting als geliefden.
Bij het 'krijgen' van een kind neem je automatisch de ouderrol op. Samen. Je doet dit (al dan niet) bewust, mét heel veel onvoorwaardelijke liefde - gericht op het laten groeien van dit wondertje. De babyblues komen misschien om de hoek kijken na een paar dagen, de realiteit van een veranderde energie tussen het 'stel' als een koude douche. Feit is: kinderen zorgen voor een tsunami aan veranderingen in je leven, gedrag, voelen en denken. De balans is ver te zoeken.
Het kind of de kinderen, voelen zich goed bij die liefdevolle aandacht: ze zijn volledig afhankelijk van hun ouders en gedijen goed als die ouders een verbond sluiten met elkaar als ondersteunend net waar ze kinderen en ouders zichzelf kunnen zijn en kunnen groeien.
Elke partner komt uit een nest waar andere waarden en normen, belangen en behoeften worden geleerd - om plots, als ouders, daar een modus vivendi in te vinden, zowel in het (eigen) belang als in dat van het kind, is dan een avontuur. Niet iedereen ervaart dit avontuur als een persoonlijke verrijking en groei naar het vol-wassen worden.
Doorheen de tijd kan het zomaar zijn dat de relatie tussen de geliefden anders wordt (werk, sociaal leven, gezondheid, verantwoordelijkheid,...) zodat je als partners tegenover elkaar staat! (niet onbelangrijk: de meeste ruzies na 'geldkwesties' gaan over de opvoeding en dus ...de kinderen.) Dan gaat de één 'meer' taken van de opvoeding op zich nemen - niet altijd even bewust - en gaat de ander hierdoor meer afstand nemen. Mogelijks overstemt op dat moment het kind de relatie. Is er geen ruimte meer voor een 'samen'.
Dat, naast de maatschappelijke druk, verwachtingen, ... en andere bezorgdheden kunnen mee de oorzaak zijn van het feit dat je je als persoon niet meer ok voelt in de relatie, dat je het anders wilt, dat je onbewust 'uit' deze situatie (rol?) wilt stappen. Vaak lopen ouders langere periode met hun hoofd onder de arm en een afgesloten hart rond. Het kind ervaart deze energie als negatief: beangstigend ook. Het kind wilt (systemisch gezien) dat het de ouders goed gaat, en probeert (hoe klein ook) voor de 'verdrietige' ouder te zorgen. Door bijv. stiller te worden, of de aandacht af te leiden, .....Vaak wordt 1 van de ouders opgeslokt door het kind - zo vermijd je ook ruzies en lastige gesprekken, toch? - Kinderen voelen dit - deze spiraal van geworstel bij de ouders: ze kunnen enkel ontspannen als ook de ouders sereen en vriendelijk met elkaar omgaan.
Mogelijks lijkt een stopzetting van het samen zijn als liefdespartners een goede oplossing. Een opluchting ondanks het verdriet. Een mogelijkheid om zichzelf terug te vinden en een toekomst op te bouwen. Zoals hij of zij dat wenst: mét de kinderen. Nooit als 'single' maar op dat moment als 1 deel van 2. Je bent en blijft ouders. En daar wringt het schoentje.
In de furie en het verdriet en de woede en afwijzing,....die rollercoaster van emoties die je dan als persoon overvallen, dan wil je als ouder het beste voor je kind. Hoe dan? Maar al te vaak is het beste voor het kind, de andere ouder ontzeggen aan je kind!? Want die pijn die je zelf als volwassene voelt komt toch door de ander? Dus hoe zal die andere volwassene dan wel naar je kind toe reageren?! Dat wil je je kind niet laten meemaken....
Basis wet van het Zijn: kinderen zijn ten alle tijde loyaal aan hun ouders. Dus ook als die ouders niet meer samenleven als koppel. Als 1 van die ouders dan slechte dingen gaat spreken over de andere ouder dan komt dat keihard aan bij zo'n kind. Die schrikt. Want ouder 1 wijst ouder 2 af, het kind voelt zich altijd een deel van beide ouders - dus als dat ene stuk niet goed is wordt hij/zij toch ook afgewezen?! Paniek. Angst. Trauma. Onbewust maar het is er wel! Zeker bij oudere kinderen (+6 j) kan dat heel hard binnenkomen en voor hartbrekende situaties zorgen. Qua emoties, gedrag, denken,... een leven lang kunnen zij dit met zich meedragen.
Toestemming geven aan dat kind dat hij ook de ander graag mag zien is dan geen evidente. Want de spanning tussen de ex-partners is meestal messcherp. Bovenop de praktische aanpak en verdeling is de wil er wel om het beste voor te hebben met jullie kind; het voorzien en bespreken vanuit liefde voor dat kind, los- en ontkoppeld van het liefdespartners zijn vraagt oefening en vaak ook begeleiding.
Uit elkaar gaan mét de begeleiding van een bemiddelaar is dan een meerwaarde. Niet alleen ga je hier dan ook aangezet worden tot onderling gesprek en dialoog, maar ook om écht te luisteren, om je mindset te veranderen van overtuiging en gekwetst ego naar verlies en verdriet. Logische emoties bij zo'n stap. De tijd en ruimte krijgen om zijdelings dit rouwproces mee te pakken is niet alleen waardevol voor jullie - elk van de partners, maar ook voor het kind of jullie kinderen.
Meer weten? Neem gerust contact op voor meer info.
Annemiek
Comments